miércoles, julio 19, 2006

Adaptandome

Esta claro que esto de vivir en un país extranjero requiere un proceso de adaptación que en ocasiones es sino doloroso por seguro largo.Al principio de estar aquí solo me cortaba el pelo cuando iba de visita a España porque lo cierto es que mi inglés dejaba mucho que desear y no me atrevía a ir a la pelu porque no sabia como explicar a la peluquera lo que quería y tenia miedo de salir con un corte de pelo de los qu ehacen historia. Poco después, cuando mi ingles mejoro y nos pasamos dos años sin ir a España, la necesidad me llevo a arriesgar mi cabeza, pero lo cierto es que las peluquerías aquí son o muy caras o muy malas, o las dos cosas ( ¡a a los yankis les molan unos penados más orteras! ufff). Pasaron seis años antes de que fuera capaz de encontrar un peluquero de esos que hacen maravillas. Me lleva una hora en coche llegar hasta donde esta la peluqueria, pero vale a pena (chicas vosotras sabéis de lo que hablo ;oP). El nombre del peluquero es Brooklyn (si como el barrio neoyorquino) y verlo trabajar es una gozada. Me corta el pelo con cuchilla con una paciencia interminable. Trabaja con mi pelo con esmero y estilo, verlo moverse es como observar a un escultor en plena creación. Todo un regalo para mi vanidad ;oP .


4 comentarios:

Debora Frisch dijo...

QUE BIEN TE QUEDO ESE CORTE DE PELO!!!!
APROVECHO PARA SALUDARTE EN EL DIA DEL AMIGO Y DECIRTE QUE TE QUIERO Y EXTRANIO UN MONTON!!!

irene dijo...

Gracias! Besos enormes!!!!

Anónimo dijo...

estàs guapissimaaa!!!
m'agrada molt aquest tallat... ara m'has donat enveja... aniria ara mateix a tallar-me'l jo també.
per cert, ja vaig trovar el mòbil al teatre i tot ha seguit endavant...
ara, quan m'avorreixo, m'estiro al llit i em miro el tattoo, del que estic enamorada. viva narciso! jejejeje
mil petonetes bellisima!
t'estim,
Sus.

Bea Marín dijo...

Guapíssima.
En octubre hará 30 años que vivo en Catalunya... El tiempo pasaaaa. También este año me quedo en España y no marcho de vacaciones a mi tierra, igual que tú.
Sabes que sonrío porque durante mucho tiempo viajé de Terrassa a Barcelona a mi peluquera "Divina". Hasta que conocí a Julián de Rasgos (carrer St Marc) y ya no me moví del pueblo.
Un abrazo!!!